Σταύρος Νικολαΐδης: «Το καλύτερο όπλο απέναντι στο φόβο είναι το γέλιο»!

Λίγο πριν την έναρξη του 2ου lockdown, είχα την τύχη να παρακολουθήσω μία ιδιαίτερη παράσταση: «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω», όπου ηθοποιοί με τις ερμηνείες τους, κατάφεραν να προσφέρουν στο κοινό άπλετο γέλιο…Κάτι που λείπει αρκετά από τις ζωές μας! Συνάντησα τον Σταύρο Νικολαΐδη στο καμαρίνι του.

Έναν ηθοποιό που έγινε ευρέως γνωστός από το ρόλο του «Μιχαλάκη» στα «Εγκλήματα» …όμως αυτό ήταν μόνο η αρχή για τον πλέον καταξιωμένο καλλιτέχνη, αφού μέσα από μία αναδρομή της δουλειάς του, τον θυμόμαστε σε κινηματογραφικές ταινίες όπως: «Οι γενναίοι της Σαμοθράκης», «Ι love Καρδίτσα», «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα 4», «Λάρισα εμπιστευτικό». Ακόμα περισσότερες είναι οι συμμετοχές του στη μικρή οθόνη όπως: «Έκπτωτος Άγγελος», «Απαγορευμένη Αγάπη», «Με θέα το πέλαγο», «Η απλή μέθοδος των τριών», «Ιατρικό απόρρητο» και αυτό είναι μόνο ένα δείγμα της δουλειάς του. Στο βιογραφικό του υπάρχουν αρκετές βραβεύσεις, καθώς επίσης, έχει αφήσει το στίγμα του, μεσα από τους εκάστοτε ρόλους που υποδύεται στις θεατρικές παραστάσεις.

Φεύγοντας από το θέατρο «Άλμα» έμεινα με τις καλύτερες εντυπώσεις! Αφενός γιατί στην παράσταση, δίνει για ακόμα μία φορά, τον καλύτερό του εαυτό. Αφετέρου γιατί διαπίστωσα, πως πρόκειται και για έναν άνθρωπο πολύ αξιόλογο , ευγενικό, με ιδιαίτερη αγάπη και αδυναμία στο γιο του Θάνο (που αντικειμενικά πρόκειται για ένα πανέμορφο παιδί), με πολύ έντονη αίσθηση χιούμορ, κάτι που έκανε την συζήτηση μας πολύ ευχάριστη.

 

Παρά τις δύσκολες συνθήκες που επικρατούν βρισκόμαστε στο θέατρο Άλμα, σε μία πολύ ιδιαίτερη κωμωδία, εμπνευσμένη από έναν παλιό Ινδικό μύθο. «Δεν ακούω, δεν βλέπω, δεν μιλάω»… Τι σας γοήτευει σ’ αυτή την παράσταση;

Αυτή είναι μία παράσταση που την είχα δει και πιο παλιά, γιατί όλα τα παιδιά που έχουν παίξει είναι φίλοι μου και είναι από τις δουλειές που «ζηλεύεις» με την καλή έννοια. Είναι απ’ αυτές που λες: «Αχ! Τι ωραία να ήμουν και εγώ μέσα στην παρέα»! …Και να που ήρθε και έγινε! Είναι ένα πάρα πολύ έξυπνο έργο που όλοι οι ρόλοι εχουν ενδιαφέρον. Ο καθένας με τον τρόπο του. Εμένα μου έλαχε ο μουγκός!

 

Πόσο δύσκολο είναι μεταφέρεται στο κοινό τα συναισθήματα του ήρωα μέσα από το συγκεκριμένο ρόλο όπου δεν μιλάτε;

Θέλω να σου πω ότι είναι από τα πιο δύσκολα πράγματα που έχω κάνει.

Λόγω οτι είμαι ένας ηθοποιός του αυτοσχεδιασμού, αυτό με περιορίζει. Θέλω να πω πράγματα, μου βγαίνουν κάποια αστεία να πω και δεν γίνεται… Προσπαθώ να κάνω κάποια πράγματα μόνο με κίνηση, αλλά δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια.

Οπότε το να προσπαθείς να δείξεις με κινήσεις αυτό που θέλεις και να εκφράσεις το συναισθήμα σου, χωρίς λόγια είναι πάρα πολύ δύσκολο. Εγώ βέβαια είμαι ένας άνθρωπος που στη ζωή μου μιλάω πολύ με τα χέρια, εκφραζομαι μ’ ολο το σώμα οταν μιλάω, Οπότε αυτό νομίζω ότι με βοήθησε αρκετά, αλλά ωστόσο κάποιες φορές θέλεις να μιλήσεις…

Λόγω του ότι σας έχω παρακολουθήσει και σε παραστάσεις αλλά και γενικότερα την πορεία σας, αντιλαμβάνομαι ότι έχετε έντονη εκφραστικότητα. Οπότε θεωρώ ότι είναι δύσκολο εν μέρει, όμως έχετε τον τρόπο να το μεταφέρετε.

Βοηθάνε σίγουρα οι εκφράσεις του προσώπου και η κίνηση του σώματος.

 

Υποδύεστε έναν ήρωα με συμβολικό χαρακτήρα. Ποιο είναι το μήνυμα που περνάει στους θεατές;

Το μήνυμα και για τους τρεις αυτούς χαρακτήρες περνάει μέσα από το στόμα της κοπέλας που ερωτεύονται όλοι στο τέλος. Είναι πως οποιαδήποτε δυσκολία και να έχουμε στη ζωή μας, πρέπει να συνεχίσουμε να ονειρευόμαστε και να μην τα παρατάμε! Προβλήματα η ζωή φέρνει πάντα… αλλιώς δεν θα έχει και ενδιαφέρον….Θα ήταν βαρετή! Άλλα προβλήματα είναι πιο μόνιμα, άλλα είναι πιο πρόσκαιρα. Πάντα υπάρχουν θέματα στη ζωή. Πρέπει όμως να αγωνιζόμαστε όσο μπορούμε να στεκόμαστε όρθιοι και κυρίως να ονειρευόμαστε!

Ζούμε σε μία νέα εποχή που επηρεάζει άμεσα τον καλλιτεχνικό χώρο. Πώς βλέπετε την κατάσταση με τους υποχρεωτικούς περιορισμούς;

Υποχρεωτική όπως είπες και δύσκολη! Ειδικά το θέατρο -το ξέρετε- και αυτή τη φορά το παραδέχονται άνθρωποι από όλα τα επαγγέλματα. Έρχονται και μου λένε: «Καλά εσείς οι ηθοποιοί τι έχετε πάθει;» Αφενός γιατί τα θέατρα ήταν οκτώ μήνες κλειστά και στην ουσία ελάχιστοι δουλέψαμε το καλοκαίρι όπως δουλέψαμε, αφετέρου γιατί έτσι κι αλλιώς είναι ενα επάγγελμα που λίγους μήνες δουλεύαμε, δύσκολα πληρωνόμαστε και πάνω που μπορεί να σου δοθεί η ευκαιρία να κάνεις μία επιτυχία και να βγάλεις δυο δραχμες παραπάνω έρχεται αυτο και σε περιορίζει. Με το 30% τα θέατρα δεν μπορούν να επιβιώσουν, το Κράτος πρέπει να βοηθήσει οπωσδήποτε… Εκτός αν δεν τους ενδιαφέρει να κλείσουν τα θέατρα και ο πολιτισμός στην Ελλάδα! Στην χώρα που εφηύρε το θέατρο!

Δυστυχώς θα με βρείτε απόλυτα σύμφωνη! Ο καλλιτεχνικός χώρος ανήκει στα επαγγέλματα που βάλλονται περισσοτερο.

Υπάρχει και άλλη μια συνισταμένη. Ο κόσμος που έχει ζοριστεί και οικονομικά και έχει φοβηθεί και ψυχολογικά το τελευταίο που θα σκεφτεί είναι να πάει θέατρο. Αν σκεφτείς πως μονο 2% το πολύ πηγαίνει θεατρο, φαντάσου πόσο μαλλον τωρα.

 

Ποια είναι η ανταπόκριση του κόσμου;

Οι πρώτες μέρες πάνε πάρα πολύ καλά! Είναι πολύ θετικά τα πράγματα σε σχέση με το ποσοστό που έχουμε και ενώ δεν κάνουμε και καμιά φοβερή καμπάνια ότι ξεκινήσαμε τις παραστάσεις. Δείχνει μία ανοδική πορεία. Ο κόσμος βγαίνει ενθουσιασμένος! Γελάνε από την αρχή μέχρι το τέλος!

Ίσως είναι και η ανάγκη μας τώρα μεγαλύτερη, να περάσουμε καλά και να διασκεδάσουμε! Από τη στιγμή που πλέον η ψυχαγωγία δεν είναι δεδομένη!

Φυσικά! Για αυτό και το μότο μου απο καλοκαίρι είναι : «Το καλύτερο όπλο απέναντι στο φόβο είναι το γέλιο»!

Μέσα από αυτή την κατάσταση αναθεωρήσατε κατάστασεις και πρόσωπα;

Πρόσωπα Όχι! Καταστάσεις Ναι!

Να σου πω πως κατά τη διάρκεια της καραντίνας είχα βολευτει. Νομίζω ότι μας δόθηκε η ευκαιρία να έχουμε άπλετο χρόνο, να κάνουμε πράγματα που πάντα βάζαμε σε δεύτερη μοίρα!

Μας άρεσε, με τη γυναίκα μου. Μέναμε πολλες ώρες με το παιδι (αν και να μείνεις πολλες ώρες με ένα 3χρονο, όσο και να το λατρεύεις κάποιες φορές καταντάει κουραστικό). Οπότε και οι δυο κάποια στιγμή μέσα στη μέρα λέγαμε ότι ο μπαμπάς και η μαμά πάει για δουλειά και φεύγαμε από το σπίτι για να ξελαγράρουμε λίγο. Πηγαίναμε όπου μπορούσαμε βέβαια να πάμε, κυρίως για περπάτημα μιας και βοηθάει ιδιαίτερα η περιοχή που μένω λόγω ότι γύρω-γύρω είναι εξοχη. Φτιάξαμε τον κήπο, ξεκαθαρίσαμε!

Δεν θέλω να σκεφτώ αυτά που πήγαν πίσω! Πόσο πίσω πήγε η οικονομία! Το μόνο που μας παρηγορεί είναι ότι αυτή τη φορά δεν είναι κάτι που συμβαίνει μόνο στη χώρα μας -όπως τόσα χρόνια- είναι σε παγκοσμιο επιπεδο. Απλώς σε μας ήρθε μαζί με τα 10 χρόνια κρίσης και αυτό και αποτελείωσε ότι είχε μείνει!

 

Υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που έχετε υποδυθεί και ξεχωρίζετε για κάποιο λόγο;

Δεν είναι μόνο ένας! Είναι παραπάνω!

Η αλήθεια είναι πως και εγώ σαν θεατής, σας έχω απόλαυσει σε πολλούς ρόλους… Από τον «Μιχαλάκη» μέχρι και τον κύριο «Ενωμοτάρχη»!

Είναι οι δυο που θα σου έλεγα!

Ο Μιχαλάκης αφενός γιατί ήταν μία υπέροχη κωμωδία που έχει μείνει στα χρονικά της τηλεόρασης και ήταν ο ρόλος που με έκανε γνωστό στον κόσμο και ακόμα παίζεται! Οπότε θέλοντας και μη…με έχει σημαδέψει! Από την άλλη για να πάω 20 χρόνια μετά, ο ρόλος του «Ενωμοτάρχη» ήταν ένας ρολος που χάρηκα πάρα πολύ. Πήρε και μεγαλύτερη υποσταση από ότι στην ταινία. Είδε ο Βάλαρης, ότι μπορει να πάει παραπέρα ο ρόλος, όπως για παράδειγμα, αν θυμάσαι εκείνο το σημείο που έκλεινε η κουρτίνα και έπαιζα με τον κόσμο. Έκανα σαν stand up! Αυτό ήταν δικό μου. Μου είπε: «Σου έχω εμπιστοσύνη. Βγες και πες ότι θες»! Και ξέρεις γιατί; Είχαμε μία δύσκολη αλλαγή σκηνικού και του λέω: «Κλείσε την κουρτίνα στείλ’ τους όλους μέσα και άσε εμένα έξω», έφτιαξα ένα κειμενο που λίγο-πολύ κάθε φορά το άλλαζα . Ήμουν σε μία παράσταση με τόσους καλλιτέχνες, με τόσους σπουδαίους ηθοποιούς όπως ο Γιώργος Κωνσταντίνου, η Διαβάτη και πόσοι άλλοι και εγώ έκανα τη δική μου, προσωπική επιτυχία!

Σίγουρα μου έχει μείνει η συνεργασία με το Σταμάτη Φασουλή! Ένα λατρεμένο, σπουδαίο σκηνοθέτη! Επίσης με τον Κώστα τον Τσιάνο, στο Θεσσαλικό θέατρο που έκανα και πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μολιέρο στο «Γιατρό με το στανιό».

Στην τηλεόραση πάλι δεν μπορώ να μην αναφέρω την συνεργασία μου με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο, ο μεγαλύτερος εν ζωή ηθοποιός της παλιάς γενιάς! Ήταν και ο ρόλος τέτοιος στο «Με θέα το πελαγος» που οι περισσότερες σκηνές ήταν μαζί του, αφού ήμουν κάτι σαν βοηθός του.

Τελος στην «Απλή μέθοδο των τριών» λάτρεψα την συνεργασία με το Σπύρο Παπαδόπουλο που διαπίστωσα ότι είμαστε κωμικοί ηθοποιοί που δουλεύουμε τον ίδιο γρήγορο τρόπο . Πολλές φορές τελείωναν οι σκηνές από το πρόγραμμα και μας έβαζαν της επόμενης μέρας… τόσο γρήγορα το πηγαίναμε παράλληλα με έντονο αυτοσχεδιασμό και με πολύ πλάκα μεταξύ μας.

 

Είστε από τους ηθοποιούς που πάντα αφήνετε το στίγμα σας…

Μου αρέσει η Μεταμόρφωση! Δεν μ’ αρέσει η μανιερα παρολο που στην Ελλάδα υπάρχει έντονα…

 

Κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλο ατού ενός καλού ηθοποιού, να μπορεί να μεταλλάσσεται ανάλογα το έργο και τον χαρακτήρα που καλείται να ενσαρκώσει.

Σίγουρα! Εμένα μου αρέσει και εξωτερικά και εσωτερικά να μεταμορφώνομαι!

 

Ποια είναι η ωραιότερη ανάμνηση που έχετε από θαυμαστές σας;

Σίγουρα είναι ο τρόπος που έρχετε και σου μιλάει. Το πόσο θερμά θα σου μιλήσει και ακόμα και το βλέμμα του να δείχνει ότι του άρεσε πραγματικα αυτό που είδε, ότι περασε καλά!

Ένα περιστατικό που θυμάμαι είναι όταν κάναμε περιοδεία με το συγχωρεμένο το Βασίλη Τσιβιλίκα. Ήμασταν σε ένα χωριό έξω απο την Αμφιλοχία, στην Κατούνα και εκεί πραγματικά ένιωσα σαν τον Ρουβά! Είχαν μαζευτεί όλα τα πιτσιρίκια -ήταν και πιο πρόσφατα τότε τα «Εγκλήματα»- και δίπλα εκεί που παίζαμε ήταν η πλαϊνή είσοδος μίας εκκλησίας που ανεβαίνεις σκαλάκια για να μπεις στο ιερό. Με είχαν στριμώξει εκεί καμιά εικοσαριά πιτσιρίκια! Όταν σου λέω με είχαν στριμώξει μιλάω κυριολεκτικά! Σε σημείο που αγριεύτηκα και φώναζα τους τεχνικούς για βοήθεια! Είχαν πέσει επάνω μου να ζητάνε αυτόγραφα, φωτογραφίες και να με τραβάνε από τα ρούχα! Αυτό είναι κάτι που μου έχει μείνει!

 

 

 

Ποιο σημείο της ζωής σας έχει υπάρξει σταθμός;

Απ’ ότι κι αν έχω περάσει στο παρελθον δεν μπορούσα να μην πω τη γέννηση του γιου μου! Αλίμονο! Ίσως ο γάμος με τη γυναίκα μου ή τη γνωριμία μας, γιατί για να φτάσουμε στη γέννηση του Θάνου έπρεπε να προηγηθουν. Σίγουρα όμως η στιγμή της γέννησης του, είναι ότι σημαντικότερο εχουμε βιώσει.

Αν και γενικά δεν έχω πολλές μνήμες από το παρελθόν … Είμαι από τους ανθρώπους που από τα παιδικά μου χρόνια δεν θυμάμαι τίποτα…που άλλοι λένε ολόκληρες ιστορίες. Στην πορεία μου με τη γυναίκα μου και με το Θάνο, θυμάμαι πράγματα λες και συνέβησαν χθες! Θυμάμαι ακριβώς την αντίδρασή μου όταν βγήκε και μου τον έδωσαν αγκαλιά…Το πως περίμενα απ’ έξω! Τα θυμάμαι όλα τόσο έντονα που μπορώ να στα αναπαραστήσω με κάθε λεπτομέρεια!

Είναι αυτό που λέμε, πως όταν τα συναισθήματα είναι πάρα πολύ έντονα τα ξανά βιώνουμε!

Ακριβώς! Είχαμε περάσει και πάρα πολύ δύσκολα… Περιμέναμε το Θάνο μετά από τρεις αποβολές, την ξέρεις την ιστορία!

Την ξέρω… Αν και πιστεύω ότι αυτό το συναίσθημα, είναι πάντα ίδιο και τοσο δυνατό!

Ναι, ναι!