Είναι γεγονός ότι για την εκπαιδευτική κοινότητα οι διακοπές των Χριστουγέννων αισίως έφτασαν στο τέλος τους… Ένα διάστημα περίπου δυο εβδομάδων πλήρους αποχής από τις σχολικές τάξεις ήταν μάλλον αρκετό για τους μικρούς και μεγάλους μαθητές μας να ξεφύγουν από τη ρουτίνα και να απολαύσουν βιώματα και εμπειρίες που τους στερεί η ασφυκτική καθημερινότητα!
Ελπίζω να επένδυσαν το χρόνο τους σε όμορφες οικογενειακές βόλτες στην εορταστική ατμόσφαιρα της αγοράς αναζητώντας δώρα ή παρακολουθώντας θεατρικές παραστάσεις ή κινηματογραφικές προβολές ή συμμετέχοντας στα δρώμενα ή στα ειδικά προγράμματα δήμων, μουσείων ή άλλων φορέων. Φαντάζομαι βρήκαν την ευκαιρία να ψάλλουν τα κάλαντα ή να συναντηθούν με αγαπημένα πρόσωπα, συγγενείς και φίλους, που η καθημερινότητα αποθαρρύνει να τολμήσουν!
Μακάρι να εξοικονόμησαν λίγο χρόνο να παίξουν κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι ή να διαβάσουν ένα βιβλίο ή να παρακολουθήσουν μια αγαπημένη ταινία στη θαλπωρή του σπιτιού τους. Ίσως κιόλας εκεί στην ανεμελιά των διακοπών να στρίμωξαν και μερικές επαναληπτικές ασκήσεις, που τους είχαν χαριστεί για το διάστημα των διακοπών από το σχολείο… Και φυσικά να μοιράστηκαν δημιουργικές και γευστικές εμπειρίες μαγειρεύοντας ή δοκιμάζοντας εδέσματα της εποχής ή στολίζοντας το χριστουγεννιάτικο δέντρο ή το δωμάτιό τους!
Και ξαφνικά… όλα αυτά τα ωραία και διαφορετικά θα πρέπει να τους αφήσουν, καθώς τα παρασέρνει αμείλικτα στο ασταμάτητο πέρασμά του ο χρόνος που κυλάει… Πώς να τον σταματήσουμε; Δεν μπορούμε! Να τον παγώσουμε ίσως; Να τον γυρίσουμε πίσω, έστω για λίγο; Πώς να συμφιλιωθούμε με τις αλλαγές που προκαλεί στη ζωή μας;
Η σχέση μας με το χρόνο είναι ένα τεράστιας σημασίας φυσικό και μεταφυσικό αλλά πρωτίστως οντολογικό και υπαρξιακό ζήτημα, που απασχόλησε και απασχολεί τον άνθρωπο διαχρονικά. Δεν θα εξαντλήσουμε εδώ τις ποικίλες απόψεις περί χρόνου. Θα σταθούμε, όμως, στα «λόγια» ενός από τους μεγαλύτερους ειδικούς του χρόνου, που δεν είναι άλλος από τον Στίβεν Χόκινγκ, συγγραφέα του γνωστού μας έργου: «Το Χρονικό του Χρόνου».
“Αν νιώθετε ότι είστε σε μία μαύρη τρύπα μην τα παρατάτε”. Υπάρχει τρόπος διαφυγής. Να θυμάστε να κοιτάτε επάνω στα αστέρια και όχι κάτω στα πόδια σας. Ποτέ μην σταματήσετε να δουλεύετε. Η δουλειά σας δίνει νόημα και σκοπό και η ζωή είναι άδεια χωρίς αυτήν. Αν είστε αρκετά τυχεροί ώστε να βρείτε την αγάπη, να θυμάστε ότι είναι εκεί και μην την χαλάσετε», έλεγε ο Χόκινγκ και πρόσθετε με την τρυφερότητα που τον διέκρινε πάντα: Όσο άσχημη και να φαίνεται η ζωή, υπάρχει πάντοτε κάτι που μπορείτε να κάνετε και να είστε επιτυχημένοι σε αυτό. Όσο υπάρχει ζωή, υπάρχει και ελπίδα».
Ή πιο απλά υπάρχουν οι αναμνήσεις μας, που αναπολούμε και μας γεμίζουν χαρά και ελπίδα για να συνεχίσουμε! Να πάρουμε θάρρος για να κάνουμε μια νέα αρχή στη ζωή μας μαζί με την ανατολή του νέου χρόνου! Μπορούμε να δούμε θετικά αυτήν την αλλαγή που οραματιστήκαμε και με αφορμή την Πρωτοχρονιά να προσπαθήσουμε να την τολμήσουμε! Αλλαγή μέσα μας και γύρω μας! Νέοι στόχοι για το μέλλον! Καινούριες προσπάθειες!
Διάθεση για βελτίωση! Να γίνουμε καλύτεροι για τον εαυτό μας και για τους άλλους! Να τα καταφέρουμε καλύτερα! Να κάνουμε έστω μια στοχευμένη καλή πράξη! Να βοηθήσουμε κάποιον που μας χρειάζεται… Να προσφέρουμε κάτι σε κάποιον που έχει ανάγκη… ξεκινώντας από μικρά και απλά βήματα… να χαρίσουμε λίγο από το χρόνο μας στο συνάνθρωπο που για κάποιο λόγο πάσχει…
Κι επειδή η δική μας σχέση με το χρόνο λειτουργεί παραδειγματικά για τα μικρότερα ή μεγαλύτερα παιδιά μας ή μαθητές μας, ας θυμηθούμε κλείνοντας αυτό το γνωστό, πραγματικά υπέροχο κείμενο του Mário Coelho Pinto de Andrade (1928 – 1990):
«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ’ ό,τι έχω ζήσει μέχρι τώρα… Έχω περισσότερο παρελθόν από ό,τι μέλλον.
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που του έδωσαν ένα γεμάτο μπολ με κεράσια: τα πρώτα τα καταβρόχθισε με λαιμαργία, αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγα, άρχισε να τα γεύεται με βαθιά απόλαυση. Δεν έχω πια χρόνο να ασχοληθώ με τις μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να καταστρέψουν εκείνους που θαυμάζουν, να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και την τύχη τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα.
Δεν έχω χρόνο για ατέλειωτες φλυαρίες, για άχρηστες συζητήσεις θεμάτων που σχετίζονται με τις ζωές των άλλων που δεν αποτελούν μέρος της ζωής τους.
Δεν έχω πια χρόνο για να διαχειριστώ τις ευαισθησίες των ανθρώπων που παρά τη χρονολογική τους ηλικία είναι ανώριμοι.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται πράγματα που γνωρίζω από πριν ότι δε θα καταλήξουν πουθενά.
Δεν μπορώ να δεχτώ και να ανεχτώ τους καιροσκόπους.
Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο, μετά βίας κάνουν λόγο απλά για τις ετικέτες. Ο χρόνος μου είναι σπάνιος για να συζητώ για τους τίτλους, τις ετικέτες. Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται…
Δεν υπάρχουν πια πολλά κεράσια στο μπολ…
Θέλω να ζήσω δίπλα σε ανθρώπους που παραμένουν άνθρωποι. Που ξέρουν να γελούν με τα λάθη τους. Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους. Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους. Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους. Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων… Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένο κανένα από τα κεράσια που μου απομένουν… Είμαι σίγουρος ότι ορισμένα θα είναι πιο νόστιμα απ’ όσα έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ…»
